Page 38 - Athens-Riviera-Summer-25

ATHENS RIVIERA JOURNAL
word of mouth

How did being surrounded by the original artifacts in Athens influence
your thoughts on the Parthenon Marbles still held abroad? Did it feel like «ΕΚΕΊΝΗ ΤΗ ΝΎΧΤΑ, ΠΟΎ ΔΕΝ
something vital was missing, or something waiting to come home?
The aim of this book is twofold. First, to make known to a foreign audience the ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ, ΕΝΊΩΣΑ
extraordinary story of the Parthenon Marbles—a story few know in detail. It is a ΜΟΝΗ ΑΠΕΝΑΝΤΊ ΣΤΗΝ
tale so tragic it might have been written by Aeschylus, and one that still cries out
for redress. Much is being said today about the restitution of artworks, especially in ΊΣΤΟΡΊΑ—ΚΑΊ ΜΟΎ ΗΤΑΝ
France, where I live, and I believe the Parthenon case could become a model—not
only for Greece, but for all of Europe. ΞΕΚΑΘΑΡΟ ΟΤΊ ΖΟΎΣΑ ΚΑΤΊ
Second, I wanted to sound a warning to those who no longer recognize the value
of culture, of ancient art and philosophy. If two centuries ago an English ambassa- ΜΟΝΑΔΊΚΟ. ΕΝΊΩΣΑ ΜΟΝΗ
dor could carry off tons of marble without consequence, then it is our duty now
to protect classical knowledge from neglect and oblivion. It is more fragile, more ΑΠΕΝΑΝΤΊ ΣΤΟ ΔΊΚΟ ΜΟΎ
immaterial—and perhaps even more precious—for it could vanish forever. The his-
tory of art has always been, from the very beginning, a history of diplomacy. Even ΕΣΩΤΕΡΊΚΟ ΚΕΝΟ».
in the Iliad, the victors carry off a sacred object from their enemy—the Palladium.
Art has never existed solely to be displayed in a museum; above all, it has existed to
be stolen. Modern diplomacy now faces the very same problems that have marked που παραμένουν στο εξωτερικό; Νιώσατε ότι κάτι ζωτικό έλειπε ή ότι κάτι
the past centuries—because the history of art is nothing other than the history of περιμένει να επιστρέψει στο σπίτι του;
humankind: colonialism, domination, violence, war. In this sense, the diplomacy Ο στόχος αυτού του βιβλίου είναι διττός. Πρώτον, να γνωρίσει το ξένο κοινό την
of art may now become the clearest path toward repairing a past that can no longer εξαιρετική, σχεδόν άγνωστη σε βάθος, ιστορία των Γλυπτών του Παρθενώνα. Είναι
be ignored or accepted. μια ιστορία τόσο τραγική, που θα μπορούσε να την έχει γράψει ο Αισχύλος—και
What did you learn about yourself while writing this book? μια ιστορία που εξακολουθεί να ζητά δικαίωση. Σήμερα γίνεται πολλή συζήτηση
As I packed my things the next morning, I gave a silent farewell to the shattered για την επιστροφή έργων τέχνης, ιδίως στη Γαλλία, όπου ζω, και πιστεύω ότι η
marbles of the Parthenon. I have not returned to the Acropolis Museum since. I υπόθεση του Παρθενώνα μπορεί να λειτουργήσει ως πρότυπο—όχι μόνο για
promised I would do so when I present the Greek edition of my book in Athens, the την Ελλάδα, αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη. Δεύτερον, ήθελα να κρούσω τον
one that matters most to me. What remains is a deep feeling of belonging to Greek κώδωνα του κινδύνου προς όσους δεν αναγνωρίζουν πια την αξία του πολιτισμού,
history—its material, physical, tangible dimension. Thanks to that night beside the της αρχαίας τέχνης και της φιλοσοφίας. Αν πριν από δύο αιώνες ένας Άγγλος
marbles, the classical world seemed, for the first time, like something concrete, no πρέσβης μπορούσε να μεταφέρει τόνους μαρμάρων χωρίς καμία συνέπεια, τότε
longer untouchable. The time when the Parthenon stood intact and proud atop Ath- σήμερα είναι καθήκον μας να προστατεύσουμε τη γνώση της αρχαιότητας από τη
ens is long gone and forever lost. But the Acropolis remains the backdrop where our λήθη και την εγκατάλειψη. Είναι κάτι πιο εύθραυστο, πιο άυλο—και ίσως ακόμη
thoughts take shape. The great error of humankind—the source of so much strife πιο πολύτιμο—ακριβώς γιατί κινδυνεύει να χαθεί για πάντα. Η ιστορία της τέχνης
and misfortune—is to search restlessly for what unites us in one another, instead of υπήρξε πάντοτε ιστορία διπλωματίας. Ακόμα και στην Ιλιάδα, οι νικητές αφαιρούν
looking behind us, into the folds of history. Into Greece. And so I remember what από τον ηττημένο έναν ιερό θησαυρό—το Παλλάδιο. Η τέχνη δεν υπήρξε ποτέ
Seferis asked, gazing upon the Acropolis: Where are the souls of all those who built μόνο για να εκτίθεται σε ένα μουσείο· πάνω απ’ όλα, υπήρξε αντικείμενο αρπαγής.
these monuments—where are they now? Their souls have become ours. Η σύγχρονη διπλωματία καλείται να αντιμετωπίσει τα ίδια προβλήματα που
σφράγισαν τους περασμένους αιώνες—γιατί η ιστορία της τέχνης είναι, τελικά, η
ιστορία της ανθρωπότητας: αποικιοκρατία, κυριαρχία, βία, πόλεμος. Μέσα από
αυτό το πρίσμα, η διπλωματία της τέχνης ίσως είναι πια ο πιο καθαρός δρόμος
για να αποκαταστήσουμε ένα παρελθόν που δεν μπορούμε άλλο να αγνοούμε ούτε
να αποδεχόμαστε.
Τι μάθατε για τον εαυτό σας γράφοντας αυτό το βιβλίο;
Καθώς το επόμενο πρωί μάζευα τα πράγματά μου, αποχαιρέτησα σιωπηλά τα
θρυμματισμένα μάρμαρα του Παρθενώνα. Δεν έχω επιστρέψει στο Μουσείο της
Ακρόπολης από τότε. Υποσχέθηκα πως θα το κάνω όταν παρουσιάσω την ελληνική
έκδοση του βιβλίου μου στην Αθήνα—εκείνη που μετράει για μένα περισσότερο από
όλες. Αυτό που έμεινε μέσα μου είναι ένα βαθύ αίσθημα ότι ανήκω στην ελληνική
ιστορία—στην υλική, φυσική, απτή της διάσταση. Χάρη σε εκείνη τη νύχτα δίπλα
στα μάρμαρα, ο αρχαίος κόσμος έπαψε για πρώτη φορά να μου φαίνεται άυλος·
έγινε κάτι πραγματικό, χειροπιαστό. Η εποχή που ο Παρθενώνας στεκόταν
άθικτος και περήφανος στην κορυφή της Αθήνας έχει πια περάσει ανεπιστρεπτί.
Κι όμως, η Ακρόπολη παραμένει το φόντο όπου γεννιούνται οι σκέψεις μας. Το
The Greek edition of Andrea μεγάλο λάθος της ανθρωπότητας—η πηγή τόσων δεινών και συγκρούσεων—είναι
Marcolongo’s book is published πως αναζητά απεγνωσμένα τι μας ενώνει στο παρόν, αντί να κοιτάξει πίσω, στις
by Patakis Publishers. πτυχές της ιστορίας. Πίσω στην Ελλάδα. Κι έτσι θυμάμαι την ερώτηση του Σεφέρη,
Η ελληνική εκδοχή του βιβλίου της
Andrea Marcolongo κυκλοφορεί καθώς ατένιζε την Ακρόπολη: Πού είναι οι ψυχές όλων αυτών που έχτισαν αυτά τα
από τις Εκδόσεις Πατάκη. μνημεία—πού βρίσκονται τώρα; Οι ψυχές τους, έχουν γίνει δικές μας. 

038